Erps volkslied

Erps volkslied

Aon’nen bocht van de Ao op de raand van de Pil,
bij de bossen van Hurkske en ’t Goren,
li ut Brabantse durpke, vergeten en stil
woar getogen ik ben en geboren.
Dè platske hit Errep en al is ’t nie groot,
’t telt umtrent ’n drie vierduizend zielen.
Toch wil ik er wonen tot munnen dood,
umdè z’ er ’t Brabants natuurskon behielen.

De bossen van ’t Hurkske, van ’t Goor en van ’t Lijnt,
mè d’r laantjes van berrekebeume,
die de donkere bossen op d’ r naoldentapijt
mè d’ r blankwitte stammen umzeumen .
’t zèn de skonste plekskes die ‘k in Brabant oit vond
en die me steeds bleven bekoren,
’t is me ’t dierbaarste stuk van de Brabantse grond,
niks kumt er de stilte verstoren.

Ik haaw van de bossen, de vennen, de hei,
de zandige weegskes en steegten,
die kronkelend lopen dur velden en wei
over bultige hogten en leegten.
Ik haaw van de straot mè de kiosk en de kerk,
mè zunnen toren die bovenal uistikt,
’t Raodhuis, de Ao-brug en de meules van Erp
en ’t kruis langs de weg aon de Bolststeegt.

Mar bovenal haaw ik van ’t Errepse volk
mè z’n Brabantse gulle gastvrijheid,
z’n goeie gebruiken al zèn z’ aawvezwetst
en z’n steeds onverstoorbare blijheid.
Ik hoop dè, hoe d’ n tijd ok veranderen mag,
’t Erps volk zunnen Brabantsen eenvoud
in liefde en trouw vur z’n eigen skon land,
zunne zonnige volksaard in eer houdt.