Zaterdagmiddag 23 sept.1944 twee WACO-zweefvliegtuigen geland te Erp. (vervolg 2)
Bij de landing van de tweede glider (chalk nummer 13, we kennen het serienummer niet) ging het er niet zo gezapig aan toe als bij die te Boerdonk. Hij kwam neer in het Hurkske, in een weiland zo’n 150 meter van de straatweg Erp-Gemert en vijftig meter vóór de bosrand en pal naast een – haaks op de bosrand staande – droge sloot. Er waren dertien inzittenden, de piloot en twaalf manschappen van het eerste peloton, B-compagnie van 325th G.I.R., alsmede een trailer met bazooka’s, munitie en persoonlijke uitrustingen. De reden van de vroegtijdige landing was dat zijn “trekker” door Duits vuur vanaf de grond was getroffen in de rechter motor, daardoor in moeilijkheden geraakte en het zweeftoestel zich snel moest los koppelen. Het schijnt zich toen boven de bossen in het Hurkske te hebben bevonden. Het toestel maakte een bocht van ongeveer 180 graden en ging op zoek naar een geschikte landingsplaats. Begeleid door onvoorstelbaar veel Duits vuur van lichte wapens en zelfs Flak kwam hij verder geluidloos aanzweven vanuit de richting Keldonk. Even leek het erop dat de grote donkere vogel zou gaan landen op het open stuk in de bossen voorbij de twee gemeente- boerderijen, toen bewoond door Johan Manders en Bert Zomers. Misschien omdat hij toch nog te hoog zat of teveel snelheid had voor een landing in de weilanden daar, boog hij plotseling en sterk dalend naar links af, wipte over de bostong aan de huidige Meerbosweg heen, passeerde het Rauwven en landde vlakbij de bosrand, te midden van de Duitse troepen die zich in de bossen en het buitengebied ophielden en niet ver van de plek, waar o.a. de Duitse artillerie stond opgesteld. De Amerikanen hadden het bijna niet slechter kunnen treffen. Reeds bij of direct na zijn landing stond het zweeftoestel in brand; door de Duitsers in brand geschoten door middel van lichtspoor; de glider ontplofte en verscheidene Amerikanen raakten daarbij gewond. De Amerikanen slaagden er daardoor ook niet meer in hun materialen te bergen.
Zij hadden in zoverre geluk, dat het toestel pal naast een sloot in het weiland tot stilstand was gekomen en zij meteen vanuit de glider in deze sloot konden duiken om zich tegen het van alle kanten komende Duitse vuur te kunnen beschermen. Zij gebruikten die sloot ook om zich van de onheilsplek te verwijderen en richting boerderij van Hanneske v.d. Crommenacker te trekken. Er ontstond een enkele uren durende schermutseling / schotenwisseling tussen de twee partijen, welke eindigde toen de Amerikanen zich tegen de avond o.a. wegens gebrek aan munitie overgaven. Met grote waarschijnlijkheid op één na. De gevechten gingen gepaard met veel geschreeuw en een zeer zenuwachtig optreden van de Duitsers, welke zeer beducht leken te zijn voor de goed getrainde Amerikanen.
Zij schijnen na hun gevangenneming nog even opgesteld te hebben gestaan tegen de muur van het café van Tijske van Leuken aan de Gemertsedijk/Heuvelberg en ook zijn zij nog even geweest in een huisje tegenover Joep van Gerwen, langs de zelfde straatweg. De gevangenen werden – volgens getuigenis van een van hen (Techn.Sgt. William Condon) – in eerste instantie afgevoerd naar een open plek in het bos, dicht bij een Duitse commandopost (haast zeker de woning van M. v.d. Laar); daar mochten zij hun wonden verzorgen – zij waren allemaal gewond. Het is wel haast zeker dat de krijgsgevangen genomen Amerikanen daarna, laat in de avond/voornacht naar Gemert hebben moeten lopen en aldaar een deel van de nacht vertoefden in het Klooster Nazareth aan het Binderseind. Uiteindelijk zijn zij naar een Duits kamp voor krijgsgevangenen gebracht. Overigens duidt veel erop dat er één Amerikaan ontsnapt is aan gevangenneming: hij bracht haast zeker de nacht door in een bietenveld achter de boerderij van Van den Crommenacker; sporen in het veld en op de grond wezen hierop. Hij kon zich op zondagmorgen, toen Erp door Britse landmachttroepen bevrijd werd, weer bij de geallieerden voegen. Hij stond hen samen met enkele Erpse inwoners gewoon op te wachten, nadat de Duitsers zich die nacht hadden teruggetrokken.
Ook de Duitsers kwamen er niet zonder verliezen af; zeker is dat er drie sneuvelden en ook een aantal gewond raakte. In de nabijheid van het zweefvliegtuigwrak troffen bewoners van het Hurkske na hun terugkeer op zondag (nagenoeg allemaal waren zij vrijdagmorgen toen de Duitsers bij hun opmars naar Veghel bezit namen van de Hurkske-bossen en omgeving weggetrokken) twee gesneuvelde Duitsers aan. Uit andere bronnen is nog bekend, dat er meerdere gewonden zijn afgevoerd naar verbandposten in Gemert en verder. In de verbandpost te Gemert overleden o.a. twee Duitse officieren, welke vanuit hun hoofdkwartier in de woning van boswachter M. v.d. Laar even poolshoogte omtrent het gebeuren rond de glider kwamen nemen, op de bosrand werden getroffen door geweervuur van de Amerikanen en dodelijk gewond raakten. De Duitse gesneuvelden zijn in het begin van de week daarop begraven op het r.-k. kerkhof te Erp en zijn daar gebleven tot juli 1948.
Van de glider was na de brand alleen maar een kaal geblakerd frame van metalen pijpen over gebleven. Waar het wrak is gebleven c.q. wie het heeft geruimd en hoe is niet meer bekend.
Tot slot nog het volgende: In de herfst 1999 bezocht een Amerikaanse oud-militair de plaats van de landing en Gemert. Hoewel niet helemaal zeker van zijn zaak is het niet uitgesloten dat hij toch een van de veertien is geweest. In ieder geval wist hij dat hij zo’n 5 à 6 km. zuidelijk-oostelijk van Veghel/Uden was geland en … te midden van Duitse troepen en … vlakbij een bosrand, veel overeenkomsten met de destijdse situatie. In Gemert kende hij de buitenkant van het klooster direct terug. Het contact was tot stand gekomen via Internet en veel e-mail met een inwoner uit Vlijmen, werkend voor een Amerikaans bedrijf.